جستجو برای یافتن سیاره مشابه زمین

جستجو برای یافتن سیارات مشابه زمین به زودی با اعزام یک تلسکوپ فضایی دیگر به مدار زمین تقویت خواهد شد.کوروت (Corot) نخستین فضاپیمایی خواهد بود که قادر است آن دسته از کرات خاکی که تنها چند برابر زمین هستند و حول ستاره های همسایه می گردند را ردیابی کند.
این فضاپیما همچنین قادر خواهد بود به جزئیاتی در مورد این ستاره ها از جمله جرم، سن و ترکیب شیمیایی آنها پی ببرد.
این ماموریت چندملیتی که توسط آژانس فضایی فرانسه (Cnes) هدایت می شود، قرار است روزهای 26 یا 27 دسامبر پرتاب شود. آژانس فضایی اروپا، اتریش، اسپانیا، آلمان، بلژیک و برزیل از دیگر شرکای این پروژه هستند.
تین لام ترانگ، مدیر پروژه کوروت، گفت: "انسان از ابتدای پیداش علم نجوم به سایر کرات اندیشیده است. کوروت به ما کمک خواهد کرد درک کنیم آیا کرات خارجی مشابه زمین تنها یک رویا هستند یا واقعیت خارجی دارند."
دو هدف عمده
این ماهواره 650 کیلوگرمی سوار بر موشک "سویوز-2-1بی" از سکوی بایکنور در قزاقستان به یک مدار قطبی (به ارتفاع 827 کیلومتر) پرتاب خواهد شد.
کوروت حامل یک تلسکوپ 27 سانتیمتری (قطر آینه) و همچنین چند دوربین از نوع "سی سی دی" که قادر به تشخیص تغییرات بسیار خفیف در درخشندگی ستارگان است خواهد بود.
ایان راکسبرگ، استاد اخترشناسی در کوئین مری که دانشمند آژانس فضایی اروپا در پروژه کوروت است گفت: "این ماموریت دو هدف عمده علمی را دنبال می کند."
رصد 60 هزار ستاره برای یافتن سیارات در اطراف آنها یکی از این وظایف است.
آقای راکسبرگ می گوید: "با قرار گرفتن سیاره میان ما، یعنی ناظر زمینی و ستاره ای که حول آن می گردد، بخشی از نور ستاره مسدود می شود - به این می گویند گذر، مثل گذر زهره از برابر خورشید."
"بنابراین کار ما این است که نور ستاره ها را اندازه بگیریم و مواظب افت درخشندگی آنها باشیم تا به وجود احتمالی سیارات در مدار آنها پی ببریم."
طی یک دوره دو سال و نیمه، این ماهواره بر پنج یا شش قسمت آسمان تمرکز خواهد کرد، هر بار به مدت 150 روز.
ماهواره هر 512 ثانیه یک بار درخشش تقریبا 10 هزار ستاره را اندازه گیری خواهد کرد. دوربین حساس آن کوچکترین تغییر در درخشندگی این ستارگان را تشخیص می دهد.
انواع سیارات
دانشمندان با اندازه گیری این تفاوت ها، می توانند بسیاری از انواع سیارات را ردیابی کنند - از سیارات غول پیکر گازی گرفته تا کرات کوچک خاکی. اما دانشمندان به خصوص مشتاق به یافتن سیارات کوچکتر هستند.
پروفسور راکسبرگ توضیح داد درحالی که سیارات بزرگتر با استفاده از تکنیک های مختلف از روی زمین (با تلسکوپ های زمینی) قابل ردیابی هستند، اما این کار در مورد سیارات تقریبا هم اندازه زمین ممکن نیست.
وی گفت کوروت نخستین فضاپیمایی است که قادر به یافتن این دسته از سیارات (مشابه زمین) خواهد بود: "کوچکترین سیاراتی که قاعدتا باید بتوانیم بیابیم دو برابر زمین خواهند بود نه بزرگتر."
تیم محققان انتظار دارد در هر میدانی که رصد می شود حدود 10 تا 40 عدد از این سیارات کوچکتر و ده ها عدد از سیارات بزرگتر گازی را بیابد.
هدف عمده دیگر این ماموریت درک بیشتر ستارگان است.
دانشمندان با رصد تغییرات بسیار خفیف در نور ستاره قادر خواهند بود اطلاعاتی درباره بخش های داخلی، جرم، قدمت و ترکیب شیمیایی آن جمع آوری کنند.
پروفسور راکسبرگ گفت این تیم در نظر دارد اطلاعات بیشتری در مورد حدود 60 ستاره درخشان تر آن بخش از آسمان که رصد می شود جمع آوری کند.

تولید الکتریسیته از شکلات

 

به تازگی جمعی از مایکروبایولوژیست ها در یکی از دانشگاههای انگلیس یکی از باکتری های موجود در شکلات را که از شکر تغذیه می کند به وسیله اضافات شکلاتهای یک کارخانه پرورش دادند و سپس یک باطری هیدروژنی را با هیدروژن تولید شده از فعالیت باکتری ها شارژ کرده و ثابت کردند که می توان از شکلات انرژی الکتریکی دریافت کرد.
این تیم تحقیقاتی باکتری اسچریچیا کولی (Escherichia coli) موجود در شکلات را با کارامل رقیق شده تغذیه کردند، باکتری مورد نظر شکر را مصرف و هیدروژن تولید کرد.
سپس محققین هیدروژن حاصل شده از باکتری را برای شارژ یک باطری هیدروژنی استفاده کردند و باطری هیدروژنی نیز پس از شارژ الکتریسیته کافی برای راه انداختن یک دستگاه خنک کننده کوچک را تولید کرد.
این کشف تازه راه مصرف فوق العاده ای را برای استفاده از اضافات و زایده های کارخانه های شکلات سازی ایجاد خواهد کرد.
جالب اینجاست که کار این باکتری تنها با یک بار مصرف شکر و تولید هیدروژن تمام نمی شود و می تواند همچنان درعرصه تامین سوخت هیدروژنی فعال باشد. دانشمندان باکتری را در ظرف مخصوصی حاوی هیدروژن و مایع زاید حاصل شده از روند تبدیل شکر به هیدروژن قرار می دهند و دوباره آنزیم تولید کننده هیدروژن را در آنها فعال میکنند.
محققین برای استفاده مجدد از باکتری ها ، گاز هیدروژن را به الکترون های تشکیل دهنده آن تجزیه می کنند سپس الکترون های تولید شده را با الکترون های فلز پلادیوم در محلول هیدروژن و مایع زاید حاصله از فعالیت باکتری ها قرار می دهند تا الکترون ها با هم واکنش شیمیایی انجام دهند.
این واکنش موجب می شود تا پلادیوم از محلول جدا شده و به باکتری بچسبد و در پی این عمل باکتری برای استفاده مجدد حفظ می شود.

کشف نخستین مولکول های با بار منفی

 

کلیه مولکول هایی که تا کنون در فضا کشف شده اند ، خنثی و یا با بار مثبت بوده اند.اما اخترشناسان به تازگی برای نخستین بار، مولکول هایی را یافته اند که دارای بار منفی می باشند. اخترشناسان با بهره گیری از تلسکوپ Robert C. Byrd Green Bank به آشکار سازی این مولکول ها از سیگنال های رادیویی پراختند.ماهیت این سیگنال ها هنوز هم در پره ای از ابهام قرار دارد.در حالیکه تا کنون 130 مولکول خنثی و 14 مولکول مثبت در فضا شناسایی شده، این برای نخستین بار است که مولکولی منفی ( انیون ) کشف می شود.

مایکل مک کارتی اخترشناس مرکز اختر فیزیک هاوارد- اسمیت سونیون در این باره می گوید: همانند یک ببر سفید ،ما هم اکنون با گونه ای بسیار نادر در فضا روبرو هستیم.

اخترشناسان امیدوارند با بررسی ساختار های شیمیایی فضای بین ستاره ای برای این پرسش که" چگونه زمین این عناصر بنیادین را به ساختار های شیمایی ضروری برای حیات تبدیل نموده است؟" پاسخی قانع کننده بیابند.این تحقیقات دانشمندان را قادر می سازد تا نسبت به ساختار و ماهیت شیمیایی فضای بین ستاره ای و متعاقب آن از زادگاه سیارات، درک بهتری بدست آورند.

در این تحقیقت مک کارتی با همکاری کارل گاتلیب ، هارشل گوبتا از دانشگاه ایالتی تگزاس و پاتریک تادیوس، انیون مولکولی تحت عنوان C6H- )زنجیری ای از شش اتم کربن و یک اتم هیدرون که با پیوند خطی به یکدگر متصل شده اند و در انتهای آن یک الکترون اضافی وجود دارد.) را کشف نمودند.شاید اندازه نسبتا بزرگ این مولکول ها در مقایسه با مولکول های خنثی و یا با بار مثبت باعث افزایش پایداری آنها در محیط خشن و ناملایم کیهانی شده است.

این گونه تصور می شود که چنین ساختار هایی در فضا به ندرت یافت می شوند زیرا پرتو های فرابنفشی که از ستارگان گسیل می شود در برخود با این مولکول ها الکترون اضافی را از بین می برد.

پاتریک تادیوس می افزاید: چنین کشفی، دلیل یکی از اسرار آمیز ترن مسائل دانش اخترشیمی-فقدان وجود مولکول های منفی در فضا - را برای ما آشکار ساخت.

این تیم تحقیقاتی نخست، با اجرای یک سری آزمایشات فرکانس های رادیویی مورد نیاز را تعیین نمودند.سپس با استفاده از تلسکوپ Robert C. Byrd Green Bank موسسه دانش ملی به جستجوی C6H- در اجرام آسمانی پرداختند. مشخصا آنها نقطه ای را انتخاب کردند که در تحقیقات پیشین امواج رادویی ناشناس با فرکانس های منظم از آن دریافت شده بود.

سرانجام C6H- را در دو نقطه متفاوت یافتند؛ در اطراف پوسته گازی یک غول سرخ به نام IRC +10216 در صورت فلکی اسد و دیگری سحابی سرد مولکولی تحت عنوان TMC-1 در صورت فلکی ثور.وجود انیون در این نواحی گویای این حقیقت بود که پروسه شیمیایی که C6H- را شکل می دهد،در همه جا وجود دارد.علاوه بر این، انیون های مولکولی بیشتری در آینده یافت خواهند شد.مک کارتی در پایان خاطر نشان کرد:کشف جدید نکته خوبی را به ما یاد آوری کرد؛ دانش ما نسبت به شیمى میان ستاره ای بسیار اندک است. شاید شمار زیادی از انیون های مولکولی در آزمایشگا و فضا یافت شوند.

نتایج این تحقیقات در اوایل دسامبر سال جاری میلادی در ژورنال اختر فیزیک به چاپ رسید.

طرح ناسا برای ایجاد پایگاه دائمی در ماه

 

ژانس فضایی آمریکا، ناسا، می گوید در نظر دارد عملیات ساخت یک پایگاه دائمی بر کره ماه را پس از بازگشت فضانوردان به آنجا در سال 2020 آغاز کند.

این پایگاه احتمالا در یکی از قطب های ماه ساخته خواهد شد و به عنوان یک مرکز علمی و منزلی در راه سفر به مریخ عمل خواهد کرد.

آمریکا قبلا از طرحی برای ساختن فضاپیمایی جهت جانشینی آپولو خبر داده بود. آخرین فضاپیمای آپولو در سال 1972 به ماه رفت.

برای این ماموریت از بودجه شاتل های فضایی که در سال 2010 بازنشسته خواهند شد استفاده می شود.

در مورد ساختمان این پایگاه و جزئیات وظایف فضانوردان گسیل شده به آن هنوز تصمیمی گرفته نشده است.

همچنین معلوم نیست پایگاه چه زمانی فعال خواهد شد.

ناسا قصد دارد برای ساختن این پایگاه از سایر کشورها و همچنین شرکت های خصوصی کمک بگیرد.

این پایگاه دائمی در نزدیکی یکی از دو قطب ماه ایجاد خواهد شد زیرا این نقاط نور بیشتری می گیرند که برای استفاده از انرژی خورشیدی ضروری است.

جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا، پس از فاجعه انهدام فضاپیمای کلمبیا در سال 2003 طرح هایی را برای اعزام فضانورد به ماه تا سال 2020 اعلام کرد.

ناسا در ماه اوت اعلام کرد که شرکت لاکهید مارتین فضاپیماهای بعدی برای انتقال انسال به ماه را خواهد ساخت.

متن معاهده­ی منع گسترش سلاح­های هسته­ای (N.P.T )

 متن کامل پیمان منع گسترش سلاح­های هسته­ای که ایران نیز آن را امضا کرده است به شرح زیر است:

دولت­هایی که وارد این پیمان شده­اند، در متن پیمان به عنوان "همپیمانان" نامیده خواهند شد.

با در نظر گرفتن انهدام و ویرانی که در صورت بروز جنگ هسته­ای دامنگیر نوع بشرخواهد شد و به تبع آن، لزوم به کارگیری حداکثر تلاش برای جلوگیری از خطر وقوع چنین جنگ­هایی و برای اتخاذ تمهیدات لازم برای تامین امنیت مردم، با اعتقاد به این که گسترش تسلیحات هسته­ای، خطر جنگ هسته­ای را به طور جدی افزایش خواهد داد، در مطابقت با مفاد قطعنامه­های مجمع عمومی سازمان ملل متحد که خواستار حصول توافقی برای جلوگیری از اشاعه­ی بیشتر سلاح­های هسته­ای شده است.

 در ابراز تعهد خود برای همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی جهت اعمال تدابیر حفاظتی این آژانس در خصوص فعالیت­های هسته­ای صلح آمیز، در اعلام حمایت خود از انجام تحقیقات، توسعه بخشیدن و تلاش­های دیگر در جهت اجرای مؤثر اصل تدابیر حفاظتی با استفاده از تجهیزات و سایر راهکارها در خصوص انتقال مواد اصلی و مواد مخصوص شکافت پذیر در چارچوب تدابیر حفاظتی مقرر شده توسط آژانس بین­المللی انرژی اتمی، در تایید این اصل که منافع استفاده صلح آمیز از تکنولوژی هسته­ای، از جمله فرآورده­های جانبی که ممکن است توسط دولت­های دارای تسلیحات هسته­ای از طریق توسعه­ی ابزارهای انفجار هسته­ای به دست آید، باید به منظور بهره برداری در مقاصد صلح آمیز در اختیار تمام همپیمانان :

 اعم از دولت­های دارای تسلیحات هسته­ای یا فاقد تسلیحات هسته­ای ـ قرار گیرد، با ایمان به این که در عملی کردن این اصل، تمام همپیمانان حق دارند به منظور حصول پیشرفت در استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی، در تبادل اطلاعات به حداکثر نحو ممکن مشارکت داشته باشند و به تنهایی یا با همکاری سایر دولت­ها در این زمینه تلاش کنند، در ابراز نیات خود جهت توقف مسابقه­ی تسلیحات هسته­ای در نزدیک­ترین زمان ممکن و برای اتخاذ تمهیدات موثر جهت خلع سلاح هسته­ای، در تشویق کلیه­ی کشورها به همکاری جهت دستیابی به این هدف، در تاکید مجدد بر عزم دولت­های امضاکننده­ی پیمان 1963 در مقدمه­ی آن پیمان، مبنی بر ممنوع ساختن آزمایش تسلیحات هسته­ای در جو، در خارج از جو زمین و زیر آب­ها و برای ادامه­ی توقف هرگونه انفجارهای آزمایشی تسلیحات هسته­ای در تمام زمان­ها و ادامه­ی مذاکرات لازم برای رسیدن به این هدف، به منظور ادامه­ی فروکاستن از تنش­های بین­المللی و تقویت اعتماد متقابل بین دولت­ها جهت تسهیل در توقف ساخت تسلیحات هسته­ای، نابودی کلیه ذخیره­های موجود، حذف تسلیحات هسته­ای و ابزارهای استفاده از آن از زرادخانه­های ملی و به منظور مدون ساختن این مقاصد در قالب یک پیمان جهت خلع سلاح کامل و عام تحت نظارت مؤثر و دقیق بین­المللی، با یادآوری اینکه، براساس منشور ملل متحد، دولت­ها باید در روابط بین­المللی خود از تهدید یا استفاده از زور، یا اعمال هر روش دیگری که با اهداف ملل متحد در تعارض باشد، علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی دیگر دولت­ها احتراز ورزند، و اینکه تثبیت و تداوم صلح و امنیت بین­المللی، با به حداقل رسیدن سوق منابع انسانی و اقتصادی جهان به سوی مسلح شدن میسر می­شود، توافق می­کنند که:

ماده 1

هر دولت دارای تسلیحات هسته­ای، در این پیمان متعهد می­شود از انتقال هرگونه سلاح­های هسته­ای یا دیگر ابزارهای انفجار هسته­ای یا دادن کنترل مستقیم یا غیر مستقیم سلاح­ها یا ابزارهای انفجار هسته­ای به دیگران خودداری کند و به هیچ نحوی از انحاء، هیچ یک از کشورهای فاقد سلاح­های هسته­ای را یاری، تشویق و ترغیب به ساخت یا دستیابی به سلاح­های هسته­ای یا دیگر ابزارهای انفجار هسته­ای یا کنترل چنین سلاح­ها یا ابزارهای انفجاری نکند.

ماده 2

هر دولت فاقد تسلیحات هسته­ای در این پیمان متعهد می­شود هیچگونه سلاح هسته­ای یا ابزارهای انفجار هسته­ای و اعمال کنترل مستقیم یا غیر مستقیم بر چنین سلاح­ها یا ابزارهایی را از هر منبع انتقال دهنده یا به هر نحو دیگری، دریافت نکند؛ به ساخت یا تلاش برای دستیابی به سلاح­ها یا ابزارهای انفجار هسته­ای مبادرت نورزد و در پی کمک برای ساخت سلاح­های هسته­ای یا ابزارهای انفجار هسته­ای نباشد یا چنین کمک­هایی را دریافت نکند.

ماده 3

1. هر دولت فاقد سلاح­های هسته­ای در این پیمان متعهد می­شود تدابیر حفاظتی را که پس از مذاکرات انجام گرفته با آژانس بین­المللی انرژی اتمی توافق خواهد شد بپذیرد. این تدابیر در چارچوب ضوابط آژانس بین­المللی انرژی اتمی و نظام تدابیر حفاظتی این آژانس خواهد بود و صرفاً به منظور تایید پایبندی آن کشور به تعهدات خود در قبال این پیمان با هدف جلوگیری از تبدیل مصارف صلح آمیز انرژی هسته­ای به استفاده در سلاح­های هسته­ای یا ابزارهای انفجاری هسته­ای صورت می­گیرد. روند تدابیر حفاظتی مذکور در این ماده باید در خصوص تمام مواد اصلی یا مواد مخصوص شکافت پذیر، اعم از تولید، فرآوری یا استفاده از آن در هرگونه تأسیسات هسته­ای یا خارج از چنین تأسیساتی اجرا شود. تدابیر حفاظتی مقرر در این ماده، می­باید روی تمام مواد اصلی یا مواد مخصوص شکافت پذیر که در فعالیت­های صلح آمیز هسته­ای در قلمرو چنین دولتی، در حوزه قضایی آن، یا تحت کاربری آن در هر نقطه دیگر انجام می­پذیرد اعمال شود.

2. هر دولت وارد شده در این پیمان متعهد می­شود (الف) ماده­ی اصلی یا ماده­ی مخصوص شکافت پذیر، یا (ب) تجهیزات یا موادی که مشخصاً برای فرآوری، استفاده یا تولید مواد مخصوص شکافت پذیر طراحی یا آماده شده است، را در اختیار هیچ دولت فاقد سلاح­های هسته­ای (حتی) به منظور استفاده در مقاصد صلح آمیز قرار ندهد، مگر این که ماده­ی اصلی یا ماده­ی مخصوص شکافت پذیر به طور قطع مشمول تدابیر حفاظتی مقرر شده در این ماده قرار گیرد.

3. تدابیر حفاظتی مقرر در این ماده باید به گونه­ای به مرحله­ی اجرا گذاشته شود که با ماده­ی 4 این پیمان در تطابق کامل باشد و از ایجاد مانع بر سر راه توسعه­ی تکنولوژیکی یا اقتصادی همپیمانان در استفاده­ی صلح آمیز از انرژی هسته­ای احتراز ورزد. این امر، شامل تبادل بین­المللی مواد هسته­ای و تجهیزات برای فرآوری، استفاده یا تولید مواد هسته­ای برای مقاصد صلح آمیز، در مطابقت با شرایط این ماده و اصل تدابیر حفاظتی که در مقدمه­ی­ این پیمان مشخص شده، خواهد بود.

4. دولت­های فاقد سلاح­های هسته­ای در این پیمان باید به منظور انجام تعهدات خود در قبال این ماده به طور انفرادی یا همراه با سایر دولت­ها در چارچوب ضوابط آژانس بین­المللی انرژی اتمی با آژانس بین­المللی انرژی اتمی موافقتنامه­هایی منعقد کنند. مذاکره به منظور حصول چنین موافقتنامه­هایی باید ظرف مدت 180 روز از وارد اجرایی شدن این پیمان، آغاز شود. در خصوص دولت­هایی که اسناد پیوستن و یا تصویب الحاق خود به پیمان را بعد از دوره­ی 180 روزه تسلیم کنند، مذاکره برای حصول چنین توافقی نمی­تواند دیرتر از تاریخ تسلیم اسناد آغاز شود و اجرای مفاد این توافقات نمی­تواند دیرتر از 18 ماه از تاریخ آغاز مذاکرات باشد.

ماده 4

1. هیچ نکته­ای در این پیمان نباید به گونه­ای تفسیر شود که حق مسلم همپیمانان در انجام تحقیقات، تولید و استفاده از انرژی هسته­ای برای مقاصد صلح آمیز را تحت تأثیر قرار دهد. این امر باید بدون اعمال تبعیض و در مطابقت با مواد 1 و 2 این پیمان باشد.

2. در تبادل تجهیزات، مواد و اطلاعات تکنولوژیکی برای مقاصد صلح آمیز، استفاده از انرژی هسته­ای در حداکثر شکل، تمام همپیمانان حق مشارکت داشته و متعهد به تسهیل در انجام آن می­شوند. همپیمانانی که توان چنین اقدامی را دارند همچنین باید به شکل انفرادی یا همراه با دیگر دولت­ها یا سازمان­های بین­المللی برای توسعه­ی بیشتر استفاده از اشکال صلح آمیز انرژی هسته­ای، خصوصاً در قلمرو دولت­های فاقد سلاح­های هسته­ای که وارد این پیمان شده­اند، مشارکت ورزند. این مشارکت با عطف توجه به نیازهای مناطق در حال توسعه جهان، انجام می­پذیرد.

ماده 5

تمام همپیمانان متعهد می­شوند تمهیدات لازم را اتخاذ کنند تا در مطابقت با این پیمان، تحت نظارت مناسب بین­المللی و در چارچوب روال­های بین­المللی مقتضی، از دسترسی تمام دولت­های فاقد تسلیحات هسته­ای وارده در این پیمان به مزایای بالقوه­ی حاصله از انجام هرگونه انفجارهای صلح آمیز هسته­ای، حصول اطمینان کنند. این امر باید بدون اعمال تبعیض انجام گیرد و هزینه­ی مالی آن برای چنین دولت­هایی، در پایین­ترین حد ممکن خواهد بود و شامل هزینه­ی تحقیقات و توسعه نمی­شود. دولت­های فاقد تسلیحات هسته­ای وارده در این پیمان باید بتوانند در چارچوب یک توافق یا توافقات خاص
بین­المللی و از مجرای یک نهاد مناسب بین­المللی که دولت­های فاقد تسلیحات هسته­ای نمایندگان کافی در آن داشته باشند، به این مزایا دست یابند. مذاکرات در این زمینه باید پس از اجرایی شدن این پیمان، در نزدیک­ترین زمان ممکن آغاز شود. دولت­های فاقد تسلیحات هسته­ای وارده در این پیمان که چنین تمایلی داشته باشند، همچنین می­توانند از طریق توافقات دوجانبه به این مزایا دست یابند.

ماده 6

تمام همپیمانان متعهد می­شوند، مذاکرات به منظور توقف مسابقه­ی سلاح­های هسته­ای و خلع سلاح هسته­ای و انعقاد پیمانی جهت خلع سلاح کامل و عام با مقررات دقیق و مؤثر را با حسن نیت و در اسرع وقت آغاز کنند.

ماده 7

هیچ نکته­ای در این پیمان، ناقض حق هر گروه از دولت­هایی که به منظور حصول اطمینان از عدم وجود سلاح­های هسته­ای در قلمرو خود وارد پیمان­های منطقه­ای شوند، نخواهد بود.

ماده 8

1. هر یک از همپیمانان می­توانند اصلاحیه­ای را به منظور اعمال در این پیمان، پیشنهاد کنند. متن هرگونه اصلاحیه­ای باید به دولت­های امانتدار تحویل داده شود و این متن توسط آنان بین تمام همپیمانان، توزیع خواهد شد. در صورت درخواست یک سوم همپیمانان یا بیشتر، دولت­های امانتدار باید کنفرانسی را تشکیل داده و از تمام همپیمانان برای شرکت در آن و بررسی اصلاحیه، دعوت به عمل آورند.

2. هرگونه اصلاحیه در این پیمان باید به تأیید اکثریت همپیمانان، از جمله تمام دولت­های دارای تسلیحات هسته­ای وارده در این پیمان و تمام همپیمانانی که در زمان توزیع متن اصلاحیه عضو هیئت رئیسه­ی آژانس بین­المللی انرژی اتمی بوده­اند، برسد. زمان اجرایی شدن اصلاحیه برای هر دولتی که اسناد تصویب آن را تسلیم کرده، از هنگامی خواهد بود که اکثریت همپیمانان، از جمله تمام دولت­های دارای تسلیحات هسته­ای وارده در این پیمان و تمام همپیمانانی که در زمان توزیع متن اصلاحیه عضو هیئت رئیسه­ی آژانس بین­المللی انرژی اتمی بوده­اند، اسناد تصویب آن را تسلیم کرده باشند. پس از آن، زمان اجرایی شدن اصلاحیه برای هر همپیمان دیگر از زمان تسلیم اسناد تصویب آن خواهد بود.

3. پنج سال پس از اجرایی شدن این پیمان، کنفرانسی از همپیمانان باید در شهر ژنو واقع در سوئیس به منظور مرور عملکرد آن و با هدف حصول اطمینان از اینکه اهداف مذکور در مقدمه و مقررات پیمان، مورد اجرا قرار گرفته­اند، برگزار شود. پس از آن، هر پنج سال یک بار اکثریت همپیمانان می­توانند با تسلیم درخواست خود به دولت­های امانتدار، خواستار برگزاری کنفرانس دیگری به منظور بررسی عملکرد پیمان شوند.

ماده 9

1. این پیمان باید برای امضای تمام دولت­ها، آماده باشد. هر دولتی که پیش از اجرایی شدن آن طبق پاراگراف سوم این ماده، آن را امضا نکرده باشد، می­تواند در هر زمان دیگری به آن ملحق شود.

2. نفوذ این پیمان مشروط به تصویب آن توسط دولت­های امضاکننده خواهد بود. اسناد تصویب آن و اسناد الحاق به آن باید نزد دولت­های بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی (سابق) و ایالات متحده آمریکا که بدینوسیله به عنوان دولت­های امانتدار تعیین می­شوند، به ودیعه گذاشته شود.

3. این پیمان، پس از تصویب آن توسط دولت­هایی که به عنوان امانتدار تعیین شده­اند و تصویب آن توسط چهل دولت دیگر امضاکننده­ی این پیمان و تسلیم اسناد تصویب آنها، وارد اجرا خواهد شد. در این پیمان، دولت­های دارای تسلیحات هسته­ای به دولت­هایی گفته می­شود که پیش از اول ژانویه­ی 1967، مبادرت به تولید و انفجار سلاح هسته­ای یا هرگونه ابراز انفجار هسته­ای دیگر کرده­اند.

4. در خصوص دولت­هایی که اسناد تصویب و الحاق آنها به پیمان، پس از اجرایی شدن این پیمان، تسلیم می­شود، تاریخ اجرای آن از تاریخ تسلیم اسناد تصویب و الحاق خواهد بود.

5. دولت­های امانتدار باید تمام دولت­های امضاء کننده و ملحق شده به پیمان را از تاریخ هر امضاء، تاریخ تسلیم اسناد تصویب یا الحاق، تاریخ اجرایی شدن این پیمان و تاریخ دریافت درخواست برای تشکیل کنفرانس یا هر مورد دیگر، بلافاصله مطلع سازند.

6. این پیمان باید توسط دولت­های امانتدار و در تطابق با ماده 102 منشور ملل متحد، به ثبت برسد.

ماده 10

1. هر دولتی باید حق داشته باشد در اجرای حاکمیت ملی خود در صورتی که احساس کند موارد فوق­العاده­ای در رابطه با موضوعات این پیمان، منافع حیاتی کشورش را به مخاطره انداخته است، از پیمان خارج شود. در این صورت باید سه ماه پیش از خروج، به تمام همپیمانان و شورای امنیت سازمان ملل متحد اطلاع دهد. در چنین اطلاعیه­ای باید موارد فوق­العاده­ای که از نظر آن کشور منافع حیاتی­اش را به مخاطره انداخته نیز ذکر شود.

2. بیست و پنج سال پس از اجرایی شدن این پیمان، باید کنفرانسی تشکیل شود تا در خصوص اجرای نامحدود آن، یا تمدید آن برای دوره یا دوره­های دیگر، تصمیم گیری شود. تصمیم اتخاذ شده در این مورد با رای اکثریت همپیمانان، نافذ خواهد بود.

ماده 11

این پیمان، متن انگلیسی، روسی، فرانسه، اسپانیولی و چینی آن که همگی از اعتبار یکسانی برخوردارند، در آرشیو دولت­های امانتدار محفوظ خواهند بود. نسخه­های تایید شده­ی­ این پیمان، باید توسط دولت­های امانتدار به دولت­های امضاکننده و ملحق شده به آن ارسال شود.